Başkalarının mallarını rızaları olmadan almak caiz olmadığı gibi, onların kaybolan mallarını veya eşyalarını almak da caiz değildir.
Bir kimse bir yerde para veya eşya bulursa onu alıp sahibine verebilir. Ancak onu alıp kendi malı yapmak, başkasının malına el koymak sayılır.
Bulunduğu yerde telef olmasından korkulan bir şeyi, sahibine iade etmek üzere almak vaciptir; telef olmayacak şeyleri almak caizdir. Bir kimse bulduğu bir şeyi alırken, onu sahibine iade etmek amacıyla etrafındakileri aldığına şahit tutar. Bulunan şeyin sahibi gelip, onun kendisine ait olduğunu ispat ederse, bulduğu şeyi ona iade eder (Kâsânî, Bedâiu’s-senâi’, 6/200-201).
Bulunan eşya, onu satın alan kişi tarafından sahibine iade edilmek üzere emaneten satın alınmış sayılır. Bu eşya, onun kusuru olmaksızın kaybolur veya telef olursa, sahibi, iade edildiğinde onun bedelini ödemekle yükümlü değildir (İbn Nüceym, el-Bahr, 5/162, 163).
Bulunan şeyi elinde bulunduran kişi, eşyanın değerine göre uygun görülen bir süre için onu beyan edip bekler. Eğer sahibi gelmezse, onu sahibi adına fakirlere verir; eğer ihtiyacı varsa, bundan yararlanabilir. Ancak sahibi daha sonra gelirse, bedelini öder. Sahibinin aramayacağı değersiz şeyler, beklenmeden ihtiyaç sahiplerine verilebilir; eğer bulan kişinin ihtiyacı varsa, ondan yararlanabilir (Serahsî, el-Mebsut, 11/2-3).
Bir yanıt bırakın